درون مایه اصلی بازی DmC: Devil May Cry گیم پلی متحول شده آن است، و همه توجه گیم پلی، روی مبارزات شلوغ و در عین حال ساده، متمرکز شده است. قدرت های فرابشری دانته شما را قادر می سازند تا با انبوهی از دشمنان درگیر شوید و بدون دغدغه، به فشردن پیاپی دکمه ها بپردازید. هرچند مبارزات سریع، به زمان بندی و دقت نیاز دارند، اما با در اختیار داشتن توانایی های گوناگون، تعادل در سختی بازی به خوبی رعایت شده است.

ترکیب فنون مختلف در نبردها کار آسانی است و به لطف مکانیزم جدیدی که توسط Ninja Theory ابداع شده، می توانید از تار و مار کردن شیاطین لذت بیشتری ببرید. در هر لحظه از بازی و در هر صحنه از مبارزات، می توانید بین دو حالت “شیطان” و “فرشته” تغییر وضعیت دهید و به چندضرب ها، تنوع بیشتری ببخشید. این تغییر حالت، تنها توسط یک دکمه قابل انجام است، بنابراین می توانید با آسایش بیشتر، اکشن شدیدتری را خلق کنید! استفاده از این ویژگی در کنار کمبوها و سلاح های پر تعداد، باعث می شوند تا مبارزات DmC: Devil May Cry هیجان انگیزتر از همیشه باشند.

استفاده از چندضرب های متنوع، باعث جذابیت مبارزات و خلق صحنه های زیباتر می شود

تعداد سلاح هایی که در بازی به دست می گیرید بسیار بیشتر از گذشته است و با استفاده از آنها مثل همیشه احساس قدرت خواهید کرد. در ابتدا تنها شمشیر آشنا و تفنگ های معروف دانته را در اختیار دارید، اما به زودی می توانید سلاح های بیشتری را به چنگ آورید، به طوری که در اواسط بازی، شات گان و تبر نیز خواهید داشت. سلاح های سبک، برای وارد کردن ضربات روی هوا مناسب ترند، در حالی که سلاح های سنگین، می توانند با نیروی هرچه بیشتر، حریفان را به زمین بدوزند. امکان افزایش قدرت هر اسلحه وجود دارد تا بتوانید ضربات شدید تری را به دشمنان خود وارد کنید.
برای ارتقا احتیاج به “روح” خواهید داشت که در نبردها و با نابود کردن دشمنان به دست می آورید. این روح ها را می توانید علاوه بر قوی کردن سلاح ها، برای افزایش توانایی های دانته نیز خرج کنید. با این کار قادر به انجام حرکات جدیدتری خواهید بود که البته خیلی هم جدید نیستند و تقریبا همه آن ها را قبلا تجربه کرده اید. به هر حال این ارتقاها (به خصوص در بخش توانایی های دانته) بسیار حیاتی اند و هرچه به پایان بازی نزدیک تر شوید، به صحت این ادعا بیشتر پی خواهید برد.
هرچند اجرای چند ضرب ها در DmC: Devil May Cry کار آسانی خواهد بود، اما دستان بازی، برای حرفه ای ها نیز خالی نیست و آنها می توانند از حرکات پیچیده و سخت تر در مبارزات استفاده کنند. با به دست آوردن سلاح ها و مهارت های بیشتر، کمبوهای قابل استفاده نیز پیچیده تر می شوند. به کارگیری فنون مختلف به شما کمک می کند تا با ریتم خاصی مبارزه کنید و موسیقی راک دیوانه کننده ای که در پس زمینه شنیده می شود، به حفظ آهنگ سریع در نبردها کمک به سزایی می نماید.
سیستم امتیازدهی Devil May Cry که به عنوان یکی از نمادهای این مجموعه نیز شناخته می شود، با کمترین تغییرات ممکن در این بازی پیاده سازی شده است. انگیزه رسیدن به رتبه A باعث خواهد شد تا هنرمندانه تر مبارزه کنید و از فنون گسترده تری استفاده نمایید. در پایان هر مرحله نیز یک امتیاز و رتبه کلی به شما تعلق خواهد گرفت.

هر چقدر خوش آهنگ تر مبارزه کنید، رتبه بالاتری به دست می آورید

محیط های رنگارنگ بازی در کنار تم سوررئال شهر لیمبو، فضای متفاوتی را در DmC: Devil May Cry به وجود آورده است. خیابان های فرسوده و ساختمان های فروپاشیده شهر، حس ویرانی را به خوبی القا می کنند، و طراحی مبتکرانه برخی مکان ها، واقعا تحسین برانگیز است. انیمیشن دشمنان با دقت زیادی کار شده است و حرکات آنان واقعا طبیعی به نظر می رسد. افکت هایی که در هنگام ضربات مشاهده می شود نیز، مبارزات را تماشایی تر کرده اند. البته از کنار کیفیت پایین بافت های محیط، که گاها به شدت توی ذوق می زنند نمی توان به راحتی گذشت.
سکوبازی، پر رنگ تر از قبل است و این موضوع می تواند برای جلوگیری از یکنواخت شدن روند بازی، نقش مثبتی ایفا کند. برای پیدا کردن روح های مخفی که در مراحل مختلف پراکنده شده اند، یا اتاق هایی که در آنها می توانید به آیتم های باارزشی دست پیدا کنید، به مهارت در سکوبازی نیاز خواهید داشت.
DmC: Devil May Cry بازی بی نقصی نیست و می توان نقاط ضعف بارزی را در بخش های مختلف آن مشاهده نمود. برای مثال نبرد های پایانی با غول آخرها، گاهی خسته کننده می شود و روندی تکراری به خود می گیرد. برای پیروزی بر یک غول آخر، کافی است حرکات قابل پیش بینی او را به نظاره بنشینید، و سپس در لحظه مناسب به سمتش حمله ور شوید و ضربات خود را وارد نمایید. این بخش حتی نسبت به بازی قبل نیز ضعیف تر ظاهر شده و به جز آخرین مبارزه بازی، سایر نبردها کلیشه ای به نظر می رسند. همچنین ضعف دیگر گیم پلی، استفاده سطحی از قابلیت حالت شیطانی در بازی است. هر چند استفاده از این حالت بسیار خوشایند است، اما بازی فرصت زیادی برای به کارگیری آن به شما نمی دهد و با زود خالی شدن نوار انرژی و دیر پر شدن آن، مجبور می شوید از توانایی های شیطانی دانته کمتر استفاده کنید. در مراحل پایانی نیز، بازی کمی خسته کننده به نظر می رسد؛ نبردهای شلوغ و جذاب، جای خود را به سکوبازی های سخت و طاقت فرسا می دهند که گاهی واقعا اعصاب تان را به هم می ریزد.

زشت و بی خاصیت !

پس از به اتمام رساندن هر مرحله، می توانید دوباره و با درجه سختی متفاوت آن مرحله را بازی کنید. انتخاب حالت آسان، باعث می شود با دشمنانی ضعیف مواجه شوید، حال آنکه در حالت سخت، دشمنان به مراتب قوی تر از حالت عادی خواهند بود و با وارد کردن یک ضربه می توانند شما را به کام مرگ بفرستند. این سیستم همواره در بازی های این مجموعه سبب رضایت طیف گسترده بازیبازها (مبتدی تا حرفه ای) شده است.
با کنار گذاشتن ضعف های ساختاری و صرف نظر از مشکلات فنی (مانند برخی باگ های سطحی)، DmC: Devil May Cry یک بازسازی موفق است که با حفظ ریشه ها و اضافه نمودن ویژگی های جدید، توانسته است تازه واردها را سرگرم کند و بازیبازهای قدیمی را نیز راضی نگه دارد.
اگر همواره از سختی زیاد بازی های این مجموعه شاکی بودید و به پیچیدگی مبارزات آن ایراد می گرفتید، پس خوشحال باشید که DmC: Devil May Cry بازی بسیار مهربانی است!

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: